Με αφορμή την κατάσταση που επικρατεί τα τελευταία χρόνια στην Παλαιστίνη και με τίτλο «Παλαιστινιακό, ο ρόλος της Ελλάδας και του ΝΑΤΟ», πραγματοποιήθηκε την Δευτέρα 26 Μάρτη εκδήλωση στα Χανιά, που διοργανώθηκε από την Επιτροπή Ειρήνης Χανίων και το Στέκι Μεταναστών.

Στο πλαίσιο της εκδήλωσης έγινε αναφορά στην κατάσταση που επικρατεί τώρα στην Παλαιστίνη, αλλά και το ρόλο, των ΗΠΑ, του ΝΑΤΟ και της Ε.Ε.

Στην ομιλία του ο πρόεδρος της Επιτροπή Ειρήνης Χανίων και μέλος του Εθνικού Συμβουλίου της ΕΕΔΥΕ, Μανώλης Παπαδομανωλάκης, αναφέρθηκε και στο ρόλο αλλά και την παρουσία των νατοϊκών βάσεων στη Σούδα αλλά  και το ενδεχόμενο πολεμικής εμπλοκής με «το ορμητήριο του ΝΑΤΟ να βρίσκεται στα Χανιά».

Η ομιλία του Μ. Παπαδομανωλάκη:

Φίλες και Φίλοι, Συναγωνιστές και Συναγωνίστριες.

Μπορεί κανείς να αναρωτηθεί πόσο επίκαιρη είναι η σημερινή εκδήλωση αλληλεγγύης για την απελευθέρωση του Παλαιστινιακού λαού από τη βαρβαρότητα της ισραηλινής κατοχής, όταν κυρίαρχο θέμα, με βάση την ειδησεογραφία, αποτελεί η ένταση της επιθετικότητας της Τουρκίας και όταν οι επικίνδυνες εξελίξεις στην γειτονιά μας, στην ευρύτερη περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου και της Μέσης Ανατολής, κρατούν αναμμένο το φυτίλι του ιμπεριαλιστικού πολέμου.

Απαντάμε ότι η απόφαση του περασμένου Δεκέμβρη της Κυβέρνησης των ΗΠΑ, να μεταφέρουν την Πρεσβεία των στην Ιερουσαλήμ, αναγνωρίζοντάς την – ντε φάκτο – ως ενιαία και αδιαίρετη πρωτεύουσα του Ισραήλ και να επιχειρήσουν, έτσι, να βάλουν οριστικό τέλος στον αγώνα του Παλαιστινιακού λαού να αποκτήσει ένα βιώσιμο, ανεξάρτητο και κυρίαρχο κράτος, στα σύνορα  του 1967, με πρωτεύουσα την Ανατολική Ιερουσαλήμ έχει, πράγματι, δώσει «αέρα στα πανιά» στην επιθετικότητα του Ισραήλ.

Η απόφαση αυτή των ΗΠΑ δεν ήταν, όπως επιχειρούν να μας πείσουν, «μια αψυχολόγητη ενέργεια του Τραμπ», αλλά μια ενέργεια που σαφώς σχετίζεται με τις γενικότερες εξελίξεις στην περιοχή της Μέσης Ανατολής και του Περσικού Κόλπου, στην οποία οι ΗΠΑ σχεδιασμένα προωθούν πολεμικές συγκρούσεις, αλλαγές συνόρων, στα πλαίσια του λεγόμενου σχεδίου της «Μεγάλης Μέσης Ανατολής».

Συνεπώς, η κλιμάκωση της επιθετικότητας του Ισραήλ απέναντι στον  Παλαιστινιακό λαό δεν είναι άσχετη από την φωτιά που συνεχίζει να καίει στο Ιράκ και τη Συρία, από την χερσαία επέμβαση της Τουρκίας, ιδιαίτερα στην περιοχή του Αφρίν, με αμέτρητα θύματα, ανάμεσα στα οποία, πολλά παιδιά, από τις εσωτερικές διαμάχες στη Σαουδική Αραβία, από την ένταση στις σχέσεις ανάμεσα στις μοναρχίες του Κόλπου, από το ολοένα επιδεινούμενο εμπάργκο και τις βιαιότητες στην Υεμένη, την πολιτική αστάθεια στο Λίβανο. 

Να λοιπόν πως «κουμπώνουν» η βαρβαρότητα της ισραηλινής κατοχής με τις επικίνδυνες εξελίξεις στην γειτονιά μας, στην ευρύτερη περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου και της Μέσης Ανατολής.

 Σ΄ αυτές τις συνθήκες, που η όξυνση των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων για το μοίρασμα των αγορών και των πλουτοπαραγωγικών πηγών στην ευρύτερη περιοχή έχει πυροδοτήσει ιμπεριαλιστικούς πολέμους και επεμβάσεις, επιτείνει τα προβλήματα της κατοχής, ανοίγει θέματα διαμελισμού κρατών και αμφισβήτησης συνόρων, προκαλεί μαζικά κύματα προσφύγων και μεταναστών, απαιτείται κινητοποίηση, εγρήγορση και συνειδητοποίηση ότι οι λαοί πρέπει να αγωνίζονται για τα δικά τους δίκαια, όχι να στοιχηθούν πίσω από τα συμφέροντα των αστικών τάξεων και να δώσουν το αίμα τους για τα κέρδη των μονοπωλίων

Φίλες και Φίλοι, Συναγωνιστές και Συναγωνίστριες. 

Το φιλειρηνικό, αντιιμπεριαλιστικό κίνημα με πολύμορφες πρωτοβουλίες αλληλεγγύης, σταθερά και αταλάντευτα καταδικάζει την εγκληματική ισραηλινή κατοχή. Μια κατοχή που συνεχίζεται, τσαλαπατώντας επί δεκαετίες τα πιο θεμελιώδη δικαιώματα ενός λαού ακριβώς επειδή έχει τις πλάτες των ΗΠΑ, ΝΑΤΟ, της ΕΕ και των κρατών – μελών της, όπως και των ελληνικών κυβερνήσεων.

Σήμερα που η αστική τάξη της χώρας μας και οι πολιτικοί της εκπρόσωποι  της έχουν κάνει επιλογή στρατηγικής σύμπλευσης με το Ισραήλ, είναι αναγκαίο να δυναμώσει ακόμη περισσότερο ο αγώνας για την απελευθέρωση του Παλαιστινιακού λαού από τη βαρβαρότητα της ισραηλινής κατοχής. Να συνδυαστεί με τους αγώνες ενάντια στην αντιλαϊκή πολιτική της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ που βαθαίνει την πολιτική, στρατιωτική και οικονομική συνεργασία της χώρας μας με την κατοχική δύναμη, το ιμπεριαλιστικό Ισραήλ.

Η θέση του φιλειρηνικού κινήματος παραμένει σταθερή, αποφασιστικά στο πλευρό του αγώνα του λαού της Παλαιστίνης για τη δημιουργία του δικού του ανεξάρτητου και κυρίαρχου κράτους, όπου κουμάντο θα κάνει ο λαός του, στα σύνορα του 1967 με πρωτεύουσα την Ανατολική Ιερουσαλήμ  και όχι ενός “τύποις” κράτος χωρίς σύνορα, χωρίς στρατό, περιορισμένης κυριαρχίας, με τη συνέχιση της κατοχής του ιμπεριαλιστικού κράτους του Ισραήλ, που προωθούν ΝΑΤΟ και Ε.Ε.

Διεκδικούμε σταθερά:

– Την άμεση αναγνώριση του Παλαιστινιακού κράτους στη βάση της απόφασης της Ελληνικής Βουλής το Δεκέμβρη του 2015.

– Την αποχώρηση του ισραηλινού στρατού από όλα τα κατεχόμενα εδάφη του 1967, συμπεριλαμβανομένων των υψωμάτων του Γκολάν και της περιοχής Σεμπάα του Νότιου Λιβάνου.

– Το σταμάτημα των εποικισμών και την αποχώρηση όλων των εποίκων που έχουν εγκατασταθεί πέρα από τα σύνορα του ’67.

-Το γκρέμισμα του απαράδεκτου τείχους στην Ιερουσαλήμ και τη Δυτική Όχθη. Την άρση κάθε αποκλεισμού των Παλαιστινίων, στη Δυτική Όχθη και στη Λωρίδα της Γάζας.

– Την επιστροφή όλων των Παλαιστίνιων προσφύγων στις εστίες τους, με βάση τις σχετικές αποφάσεις του ΟΗΕ.

– Την άμεση απελευθέρωση όλων των Παλαιστίνιων και των πολιτικών κρατουμένων που κρατούνται στις ισραηλινές φυλακές.

Το φιλειρηνικό  κίνημα στηρίζει τον αγώνα του Παλαιστινιακού λαού και την αντίστασή του ενάντια στις δυνάμεις κατοχής. Αντιπαλεύουμε την προσπάθεια ενοχοποίησης του κινήματος αντίστασης και της δράσης του στο όνομα της  δήθεν “τρομοκρατίας” και τονίζουμε ότι ο πραγματικός τρομοκράτης κατά των λαών είναι ο ιμπεριαλισμός. Αντιπαλεύουμε την πολιτική που εξισώνει τον θύτη με το θύμα, που ακολουθεί η ιμπεριαλιστική Ευρωπαϊκή Ένωση, αλλά και πολιτικές δυνάμεις της σοσιαλδημοκρατίας και του Κόμματος της Ευρωπαϊκής Αριστεράς (ΚΕΑ).

Η σχέση μας με τον λαό της Παλαιστίνης μας επιτρέπει να επαναλάβουμε πως χρειάζεται  αυστηρό κριτήριο, γιατί ορισμένες φορές ενέργειες που παρουσιάζονται ως “φιλικές” προς τον παλαιστινιακό λαό δεν είναι τέτοιες! Πίσω τους συχνά κρύβονται ανταγωνισμοί των  αστικών τάξεων της περιοχής και ευρύτερα σχέδια που εξυπηρετούν τα συμφέροντά τους. Το παράδειγμα των σχέσεων συνεργασίας και ανταγωνισμού μεταξύ Τουρκίας και Ισραήλ, δύο βασικών ιμπεριαλιστικών κατοχικών δυνάμεων στην περιοχή είναι χαρακτηριστικό.

Κάθε λαός, και ο Παλαιστινιακός, πρέπει να έχει το δικαίωμα να αποφασίζει κυρίαρχα για την κυβέρνηση και το μέλλον του, για το δρόμο ανάπτυξης που αντιστοιχεί στα δικά του συμφέροντα.

Φίλες και Φίλοι, Συναγωνιστές και Συναγωνίστριες

Η κατάσταση στην περιοχή μας γίνεται όλο και πιο επικίνδυνη. Οι ανταγωνισμοί για την ενέργεια, τους δρόμους μεταφοράς του φυσικού αερίου και πετρελαίου, για τον έλεγχο των αγορών, για τον γεωστρατηγικό έλεγχο φέρνουν κοντά τον κίνδυνο ενός γενικευμένου ιμπεριαλιστικού πολέμου. Αυτό έχει αποδειχθεί και ιστορικά. Η ιμπεριαλιστική επιθετικότητα μεγαλώνει σε περιόδους κρίσης του καπιταλισμού.

Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ συνεχίζει την πολιτική των προηγούμενων κυβερνήσεων εμπλέκοντας ακόμη περισσότερο τη χώρα μας στους ανταγωνισμούς των ιμπεριαλιστών. Αυτή την πολιτική την ονομάζει “Γεωστρατηγική Αναβάθμιση”. Στην πραγματικότητα εξυπηρετεί τα συμφέροντα των ελληνικών επιχειρηματικών ομίλων οι οποίοι θέλουν να διεκδικήσουν μερίδιο από το μοίρασμα της λείας που θα γίνει πάνω στο αίμα των λαών της περιοχής. 

Στηρίζει το στρατιωτικό δόγμα του ΝΑΤΟ που εκτός των άλλων προβλέπει το 40% των Ενόπλων Δυνάμεων να εντάσσεται σε δυνάμεις ταχείας επέμβασης. Συμμετέχει σε όλες τις ΝΑΤΟικές στρατιωτικές ασκήσεις προετοιμασίας πολέμων και επεμβάσεων, οι οποίες το τελευταίο διάστημα έχουν αυξηθεί αριθμητικά.

Ενισχύει το πλέγμα των στρατιωτικών βάσεων παραπέρα με τη βάση κατασκοπευτικών ιπτάμενων Ραντάρ στο Άκτιο, το αεροδρόμιο στον Άραξο που έχει την κατάλληλη υποδομή για πυρηνικά όπλα, τη βάση μη επανδρωμένων αεροσκαφών Drones στη Λάρισα και ετοιμάζει βάση ελικοπτέρων στην Αλεξανδρούπολη και μεγάλη βάση στη Σύρο.

Η Ελλάδα συμμετέχει ήδη σε στρατιωτικές αποστολές του ΝΑΤΟ και της ΕΕ στο εξωτερικό σε 23 περιπτώσεις.

Είναι προκλητικό και σκανδαλώδες η χώρα μας να διαθέτει 2,38% του ΑΕΠ, να είναι δεύτερη στον κόσμο μετά τις ΗΠΑ σε στρατιωτικές δαπάνες που μεγάλο μέρος τους σχετίζονται με τους σχεδιασμούς του ΝΑΤΟ.

Είναι προκλητικό για τους εργαζόμενους και τα λαϊκά στρώματα που ζουν στη φτώχεια, αυτά τα χρόνια της κρίσης από το 2009-2017 να έχουν καταβληθεί  περισσότερα από 40 δισ. και για τις ΝΑΤΟικές ανάγκες.

 Είναι προκλητικό ο λαός που ήδη ματώνει από την κρίση, να πληρώσει 2,4 δισ. δολάρια για την αναβάθμιση των F-16, τα οποία αφορούν στις επιθετικές ενέργειες του ΝΑΤΟ.

Δεν είναι μόνο πρόκληση, αλλά προσβολή στη μνήμη εκατομμυρίων ανθρώπων που δολοφονήθηκαν από την ΝΑΤΟική πολεμική μηχανή όλα αυτά τα χρόνια, είναι προσβολή στα εκατομμύρια ξεσπιτωμένων προσφύγων που έφυγαν από τις χώρες τους, που πνίγονται στη Μεσόγειο εξ αιτίας των ιμπεριαλιστικών πολέμων, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ μαζί με τους άλλους μνημονιακούς συνεταίρους να ονομάζει το δολοφόνο των λαών, το ΝΑΤΟ παράγοντα σταθερότητας. Να υπερηφανεύεται πως συνέβαλε και βοήθησε στην κάθοδο και εγκατάσταση του ΝΑΤΟ στο Αιγαίο.

Ποιόν αλήθεια κοροϊδεύουν όταν λένε πως το ΝΑΤΟ ήρθε για να σταματήσει τις προσφυγικές ροές;

Για ποια εγγύηση της ασφάλειας των λαών μιλά η κυβέρνηση και τα άλλα κόμματα όταν γνωρίζουν ότι η παρουσία του ΝΑΤΟ ενισχύει της τουρκικές παραβιάσεις των ελληνικών συνόρων, την αμφισβήτηση των κυριαρχικών δικαιωμάτων;

Δεν γνωρίζουν άραγε ότι το ΝΑΤΟ θεωρεί το Αιγαίο ενιαίο επιχειρησιακό χώρο, ότι δεν παίρνει θέση στην αμφισβήτηση των συνόρων με πρόφαση ότι δεν εμπλέκεται σε “διμερείς διαφορές”;

Φίλες και Φίλοι, Συναγωνιστές και Συναγωνίστριες

Την Ελλάδα και την Τουρκία τις έχωσαν μαζί στο ΝΑΤΟ το 1952, με το πρόσχημα πως αυτή η εξέλιξη θα βάλει ένα τέλος στις ελληνοτουρκικές εντάσεις και προβλήματα και θα οικοδομήσει μια σχέση «συμμαχίας» με την Τουρκία.

Τι έχουμε, όμως, σήμερα, 66 χρόνια μετά;

Έχουμε την Τουρκία, αλλά και το ΝΑΤΟ, να μην αναγνωρίζει σύνορα στο Αιγαίο, έχουμε χιλιάδες παραβιάσεις του εναέριου χώρου και των υδάτων της χώρας από τουρκικά σκάφη κάθε χρόνο. Έχουμε την Τουρκία να απειλεί την Ελλάδα με πόλεμο σε περίπτωση που αυτή εφαρμόσει το Δίκαιο της Θάλασσας και, βέβαια, να συνεχίζεται η κατοχή του 40% της Κύπρου.

Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ είναι έκθετη, όχι μόνον γιατί κάλεσε τον Ερντογάν στην Ελλάδα, αλλά και γιατί καλλιεργεί στον ελληνικό λαό ένα κλίμα εφησυχασμού, πότε λέγοντας πως τα προβλήματα επιλύονται μέσω του διαλόγου, ή πως οι ισχυροί δήθεν «σύμμαχοί» μας, οι ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ, η ΕΕ δεν θα μας αφήσουν έτσι,  και πότε με λεονταρισμούς ή με αστειότητες του είδους το «γατάκι έχει κι αυτό νύχια», που ακούσαμε πρόσφατα.

Όταν ο Αμερικάνος πρέσβης στην Ελλάδα λέει «κοιτάξτε! Αυτός είναι ο γείτονάς σας στην περιοχή! Κοιτάξτε να τα βρείτε» ή ακόμη όταν λέει «φοβάμαι για ατύχημα στο Αιγαίο», λες και μιλάμε για κάποιο πιθανό τροχαίο, επειδή δεν είναι καλή η σήμανση στη δρόμο, τότε πρέπει να συνειδητοποιηθεί από το λαό μας πως εδώ δεν χωράει κανένας εφησυχασμός. Υπάρχει πραγματικός κίνδυνος!

Τα παραδείγματα που τεκμηριώνουν αυτόν τον κίνδυνο είναι πολλά και ξεχωρίζουν:

• Ο μεθοδευμένος εμβολισμός του περιπολικού του Λιμενικού “Γαύδος” από τουρκική ακταιωρό.
• Η συγκέντρωση τουρκικών πλοίων στα Ίμια και η θέση ότι τα Ίμια είναι τουρκικά, η λογική των “γκρίζων ζωνών” στο Αιγαίο, οι απειλές του αρχηγού του σοσιαλδημοκρατικού κόμματος για κατάληψη 18 ελληνικών νησιών.
• Η αυθαίρετη έκδοση NAVTEX και ΝΟΤΑΜ και η δέσμευση μεγάλων θαλάσσιων και εναέριων τμημάτων στο Αιγαίο για στρατιωτικές ασκήσεις ή για ασκήσεις Έρευνας και Διάσωσης που αμφισβητούν τα ελληνικά σύνορα.
• Η σύλληψη και πολυήμερη κράτηση στις τουρκικές φυλακές των δύο Ελλήνων στρατιωτικών έξω από τα καθιερωμένα που επικρατούν για χρόνια σε παρόμοιες περιπτώσεις.
• Οι χιλιάδες παραβιάσεις του ελληνικού εναέριου και θαλάσσιου χώρου κάθε χρόνο.
• Οι διαρκείς απειλές από τον πρόεδρο Ερντογάν, κρατικά και κυβερνητικά στελέχη, μεταξύ των οποίων αυτές που αναφέρονται στην τουρκική ικανότητα να διεξάγει ταυτόχρονα “δυόμισι πολέμους”, στη Συρία, στο Αιγαίο και κατά του PKK κ.ά.
• Η επέμβαση του τουρκικών πολεμικών πλοίων στην ΑΟΖ της Κύπρου για να σταματήσουν τις γεωτρήσεις, ενώ απρόβλεπτες επικίνδυνες εξελίξεις μπορεί να πυροδοτήσει η πραγματοποίηση τουρκικών γεωτρήσεων στην κυπριακή ΑΟΖ.

Οι αιτίες αυτού του κινδύνου δεν είναι άλλες από τις σχέσεις, που διαμορφώνουν οι κυρίαρχες και στις δύο χώρες τάξεις. Οι αστικές τάξεις της Ελλάδας και της Τουρκίας. Σχέσεις που χαρακτηρίζονται πότε από τη συνεργασία και πότε από τον ανταγωνισμό.

 Από τη μια βλέπουμε τις φιλοδοξίες που έχει η αστική τάξη της Ελλάδας να αναβαθμίσει τις θέσεις της στα Βαλκάνια και στην περιοχή της Νοτιοανατολικής Μεσογείου, επωφελούμενη και από την δυσχέρεια που αντιμετωπίζουν αυτήν την περίοδο οι σχέσεις των ΗΠΑ-ΝΑΤΟ με την Τουρκία, κι από την άλλη βλέπουμε τις φιλοδοξίες που έχει η αστική τάξη της Τουρκίας.

Η τελευταία επιδιώκει να παίξει έναν ισχυρότερο ρόλο στις εξελίξεις, όχι μόνον περιφερειακό, αλλά ακόμη και παγκόσμιο. Στη βάση αυτή η αστική τάξη της Τουρκίας όχι μόνον αμφισβητεί τα κυριαρχικά δικαιώματα της Ελλάδας στο Αιγαίο, επιδιώκοντας να βάλει στο χέρι τμήμα του ενεργειακού πλούτου που υπάρχει, όχι μόνον αμφισβητεί τα κυριαρχικά δικαιώματα της Κύπρου, επιδιώκοντας και τη «ντε γιούρε» διχοτόμηση της Κύπρου, αλλά σήμερα έχει εισβάλει και διατηρεί στρατούς κατοχής σε 3 χώρες, εκτός της Κύπρου, στο Ιράκ και πρόσφατα στη Συρία. Στέλνει στρατεύματα και φτιάχνει στρατιωτικές βάσεις εκτός της Τουρκίας, όπως στο Κατάρ, στη Σομαλία, στην Αλβανία. Από την άλλη επιδιώκει να αξιοποιήσει για τα σχέδιά της τα ζητήματα του θρησκεύματος και των μειονοτήτων.

 Η λύση για τους δύο λαούς βρίσκεται στην ανάπτυξη της φιλίας, της διεθνιστικής αλληλεγγύης, στην κοινή πάλη ενάντια στον ιμπεριαλισμό και στις ενώσεις του, ενάντια στον εθνικισμό, στις στρατιωτικές δαπάνες, για το σεβασμό των συνόρων των δύο χωρών, ενάντια στους ιμπεριαλιστικούς πολέμους και επεμβάσεις, καθώς κι ενάντια στην αιτία που τις προκαλεί: τα μονοπώλια και τον καπιταλισμό.

Φίλες και Φίλοι, Συναγωνιστές και Συναγωνίστριες

Μπροστά σ΄ αυτές τις συνθέτες και επικίνδυνες εξελίξεις μπαίνει επιτακτικά το ζήτημα τι κάνουμε.

Όσοι μιλούν για δήθεν «εθνική ενότητα» καλλιεργούν αυταπάτες στο λαό πως δεν κινδυνεύει δήθεν από τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο και τον καλούν την ίδια ώρα να κάνει υπομονή. Δεν θέλουν τον λαό να αγωνίζεται για τα δικά του δίκια. Οι εργαζόμενοι όμως δεν έχουν τα ίδια συμφέροντα με τους εκμεταλλευτές τους, η λεγόμενη εθνική ενότητα είναι μεγάλη παγίδα για την υποταγή της εργατικής τάξης, του λαού μας και της νεολαίας του στις επιδιώξεις του κεφαλαίου και των ΑμερικανοΝΑΤΟικών ιμπεριαλιστών.

Σ΄ αυτές τις συνθήκες το φιλειρηνικό αντιιμπεριαλιστικό κίνημα πρέπει μαχητικά να διεκδικήσει:

 – Την υπεράσπιση της εδαφικής ακεραιότητας, των κυριαρχικών δικαιωμάτων μας, απέναντι σε κάθε αλλαγή συνόρων, κάθε αλλαγή διεθνών συνθηκών, που οδηγεί σε αιματοχυσία των λαών.

– Ενάντια στον εθνικισμό, που θέλει να κρύψει πως οι εργαζόμενοι σε άλλες χώρες έχουμε σήμερα τον ίδιο αντίπαλο: τα μονοπώλια, τον καπιταλισμό, τις κυβερνήσεις τους και τις ιμπεριαλιστικές συμμαχίες τους. Ενάντια στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ που είναι οι εμπρηστές των Βαλκανίων και της ευρύτερης περιοχής.

– Για να κλείσει η βάση της Σούδας και όλες οι ξένες βάσεις στην Ελλάδα και να επιστρέψουν οι Έλληνες στρατιωτικοί από αποστολές εκτός συνόρων.

– Για την αποχώρηση της Ελλάδας από όλες τις ιμπεριαλιστικές συμμαχίες όπως το ΝΑΤΟ κι η ΕΕ, ζήτημα που μπορεί να το εγγυηθεί οριστικά και μόνιμα με ανάπτυξη – συνεργασία και φιλία με όλους τους λαούς, μόνο η εργατική-λαϊκή εξουσία

 – Αλληλεγγύη στον Παλαιστινιακό και όλους τους λαούς που αγωνίζονται. 

«Το να κατηγορώ εγκλήματα των Ισραηλινών στην Παλαιστίνη, δεν με κάνει αντισημίτη», τόνισε το μέλος της Επιτροπής Ειρήνης και του Στεκιού των Μεταναστών Γιώργος Σαββίδης, ενώ συμπλήρωσε ότι, αυτός που αντιστέκεται δεν κάνει τρομοκρατία, όπως το κατοχυρώνει και ο καταστατικός χάρτης του ΟΗΕ.

Η ομιλία του κ. Σαββίδη:

Την προηγούμενη Πέμπτη κάπου στο Λονδίνο ο Ρόντρικ Μπάλφουρ παραθέτει δείπνο προς τιμή της Τερέζα Μέι και του Βενιαμίν Νετανιάχου παρουσία του Λόρδου Ρότσιλντ, σε εορταστικό κλίμα, μονομερώς όμως, για το Τελ Αβίβ. Για την Παλαιστίνη ήταν ημέρα πένθους.

Η Διακήρυξη Μπάλφουρ (2/11/1917), δηλ. η 15 γραμμών επιστολή του Υπουργού Εξωτερικών Λόρδου Μπάλφουρ στον Λόρδο Γουόλτερ Ρότσιλντ, ηγέτη του σιωνιστικού κινήματος, αποτελεί καινοφανής εξέλιξη στα διπλωματικά χρονικά της νεώτερης παγκόσμιας ιστορίας και διπλωματίας. Ενώ φαινομενικά δρομολόγησε την απόκτηση κρατικής υπόστασης σε γη (Παλαιστίνη) για έναν λαό (Ιουδαίοι) που δεν διέθετε τέτοια, στην πράξη στέρησε την γη αυτή από τους νόμιμους κατόχους της, την πλειονότητα των Παλαιστινίων, Χριστιανών και Μουσουλμάνων. Η Διακήρυξη αποτελεί σαφής παραβίαση του Διεθνούς Δικαίου και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων με την έννοια της στέρησης του δικαιώματος ενός λαού (των Παλαιστινίων) για αυτοδιάθεση και ανεξαρτησία, την στιγμή μάλιστα που αποτελούσε και αποτελεί πλειονότητα στην Παλαιστίνη.

Η Διακήρυξη Μπάλφουρ αποτελεί την κατάληξη μιας μακραίωνης παρασκηνιακής σιωνιστικής διαδικασίας η οποία άρχισε να μορφοποιείται στο Γκέτο της Φραγκφούρτης του 16ου αι. και το 1897 με το Συνέδριο της Βασιλείας, αποτυπώθηκε στην Συνθήκη των Σεβρών (1920, άρθρα 95 και 129), μεθοδεύθηκε από την Βρετανική Αρμοστεία του Μεσοπολέμου και αποκρυσταλλώθηκε το 1948. Τα χαρακτηριστικά της Διακήρυξης συνοψίζονται ως εξής: α) υλοποιήθηκε από μία ευρωπαϊκή χώρα (Βρετανία), β) αφορά σε μη ευρωπαϊκό έδαφος, γ) αψήφησε εντελώς και προκλητικά την παρουσία και βούληση της γηγενούς πλειονότητας (Παλαιστίνιοι) που διαβιεί στην περιοχή, και δ) είναι μια υπόσχεση που υλοποιήθηκε λίγο αργότερα για έναν λαό διασποράς που είχε ιστορικούς δεσμούς αλλά καμία άμεση παροντική σχέση και παρουσία με την γη της Παλαιστίνης.

Είναι έκδηλο λοιπόν ότι για το Διεθνές Δίκαιο, την γεωπολιτική σταθερότητα και την ειρήνη στην Αν. Μεσόγειο, την Μ. Ανατολή αλλά και την παγκόσμια ασφάλεια η Διακήρυξη Μπάλφουρ αποτελεί μέχρι σήμερα τραγωδία με διαρκείς συνέπειες κυριότερη από τις οποίες είναι η Καταστροφή της Παλαιστίνης: η εξαναγκαστική Έξοδος 700.000 Παλαιστινίων από τη γη τους το 1947 και κυρίως στο συστηματικό ισραηλινό σχέδιο εκδίωξης των Παλαιστινίων από τη χώρα τους σε όλη τη μακρά διαδικασία που διαμορφώθηκε ήδη τον 19ο αιώνα μέχρι σήμερα μέσω των Ισραηλινών εποικισμών, του Τείχους της Προσάρτησης και της σταδιακής προσάρτησης της γης του Ελληνορθόδοξου Πατριαρχείου Ιεροσολύμων. Η Καταστροφή των Παλαιστινίων είναι ένα συνεχές δράμα που έζησαν και ζουν τόσο οι Παλαιστίνιοι στην Κατεχόμενη Παλαιστίνη όσο και η εξόριστη διασπορά των 8 και πλέον εκατομμυρίων ακόμη και σήμερα.

Η Διακήρυξη Μπάλφουρ, λοιπόν, δεν είναι αφορμή για εορτασμούς αλλά για θλίψη και περισυλλογή. Στην περίπτωσή της το λεγόμενο Διεθνές Δίκαιο καθίσταται το Δίκαιο του Ισχυρού και όχι του Αδυνάμου. Τότε όμως δεν αποτελεί Δίκαιο αλλά σαφή Αδικία, η αποκατάσταση της οποίας είναι ιστορική νομοτέλεια… Το Ανεξάρτητο Παλαιστινιακό Κράτος.