Παραθέτουμε την ομιλία του Γιώργου Μηλιώνη, δημοσιογράφου και μέλους του Εθνικού Συμβουλίου της ΕΕΔΥΕ.

 

Ένα προμελετημένο έγκλημα που συνεχίζεται

Συναγωνίστριες, συναγωνιστές

Στις 28 Φεβρουαρίου 2019 ο βοηθός υφυπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ, αρμόδιος για τα Βαλκάνια και τη Νοτιοανατολική Ευρώπη, Μάθιου Πάλμερ, μιλώντας σε Έλληνες δημοσιογράφους στην Αθήνα, είπε ότι η Συμφωνία των Πρεσπών είναι ένα αξιοσημείωτο διπλωματικό επίτευγμα, το πιο σημαντικό από την εποχή της Συμφωνίας του Ντέιτον.

Θυμίζουμε ότι με την Συμφωνία που υπεγράφη στη στρατιωτική βάση του Ντέϊτον στο Οχάϊο των ΗΠΑ, τον Νοέμβριο του 1995, υποτίθεται ότι έληξε ο πόλεμος στη Βοσνία. Επιμένουμε στο “υποτίθεται” διότι έχει αποδειχθεί ότι κάθε ιμπεριαλιστική “ειρήνη” ή “εκεχειρία” ακριβώς επειδή είναι ιμπεριαλιστική είναι εύθραυστη, με απλά λόγια έχει μέσα της τα σπέρματα του επόμενου πολέμου.

Η φράση αυτή του Μάθιου Πάλμερ είναι εξόχως αποκαλυπτική για την “συνέχεια” των  ιμπεριαλιστικών σχεδιασμών που εντάθηκαν στα Βαλκάνια από τις αρχές της δεκαετίας του 90, την επαύριο των αντεπαναστατικών ανατροπών στην ΕΣΣΔ και στις σοσιαλιστικές χώρες της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης.

 

Τα κύρια γεγονότα:

1991: Κροατία, Σλοβενία και ΠΓΔΜ ανακηρύσσουν η μία μετά την άλλη την ανεξαρτησία τους απ’ την τότε Γιουγκοσλαβία. Με τις ευλογίες, πρώτα της Γερμανίας και του Βατικανού και εν συνεχεία της (τότε) ΕΟΚ.

1992: Ο πόλεμος σπαράσσει τον κροατικό, σερβοβοσνιακό και βοσνιακό πληθυσμό της διαλυμένης Γιουγκοσλαβίας. Οι μετέπειτα αποστολές κυανοκράνων του ΟΗΕ σε διάφορους «θύλακες ασφαλείας» επιτείνουν το δράμα στα θέατρα του πολέμου – ανατρέποντας σε ορισμένες περιπτώσεις τις ισορροπίες των συγκρουόμενων – ενώ τα διπλωματικά πήγαινε – έλα και ειρηνευτικά σχέδια Ευρωπαίων διαπραγματευτών προσκρούουν στις αντιδράσεις των ΗΠΑ. Ο βομβαρδισμός των Αμερικανών και του ΝΑΤΟ κατά θέσεων των Σερβοβόσνιων είναι ο προάγγελος της «ειρήνης» που θα επιβάλλουν οι Αμερικανοί με τη συναίνεση των Ευρωπαίων…

1995: Υπογράφεται στο Ντέιτον η συμφωνία «τερματισμού» του πολέμου στη Βοσνία -Ερζεγοβίνη με «αρχιτέκτονα» τον τότε υπουργό Εξωτερικών των ΗΠΑ Ρίτσαρντ Χόλμπρουκ. Η συμφωνία συνυπογράφεται απ’ τους τότε ηγέτες της Κροατίας, Βοσνίας και Σερβίας (και εδώ υπάρχουν κάποιες απ’ τις ευθύνες του Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς λόγω υποχωρητικότητάς του στις ιμπεριαλιστικές πιέσεις της τότε κυβέρνησης των ΗΠΑ Μπιλ Κλίντον…). Η Βοσνία μετατρέπεται σε προτεκτοράτο των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων και ο λαός στενάζει υπό το βάρος της φτώχειας, της ανέχειας, από τις προσπάθειες ιμπεριαλιστικής πολιτικής χειραγώγησής του τις περιστασιακές κρίσεις αποσταθεροποίησης. Παράλληλα, ξεκινά στη Χάγη η βιομηχανία «απόδοσης δικαιοσύνης», όχι βεβαίως έναντι των ιμπεριαλιστών, αλλά έναντι των ηττημένων του πολέμου.

1997: Συνεχίζονται με τη (απ’ το εξωτερικό) δημιουργία, χρηματοδότηση και εκπαίδευση των Κοσσοβάρων Αλβανών αυτονομιστών του UCK από Αμερικανούς και Ευρωπαίους των μυστικών υπηρεσιών.

1998: Αρχίζουν οργανωμένα οι πρώτες επιθέσεις του UCK κατά Σέρβων στρατιωτικών και αμάχων στο Κοσσυφοπέδιο. Ο βρώμικος πόλεμος των ιμπεριαλιστών κατά της ΟΔ Γιουγκοσλαβίας εντείνεται, την ίδια χρονιά, με την προβοκάτσια τάχα Κοσσοβάρων Αλβανών «αμάχων» στο χωριό Ράτσακ.

Υπενθυμίζουμε ότι επρόκειτο για μια καλοσχεδιασμένη προβοκάτσια με 45 πτώματα στο Ράτσακ του Κοσσυφοπεδίου, όπου οι εμπειρογνώμονες αδυνατούσαν να καθορίσουν έάν τα θύματα σφαγιάστηκαν ή έπεσαν στο πεδίο της μάχης, εξαιτίας της πιθανότητας να έχει αλλοιωθεί η ταυτότητά τους.

Το Βελιγράδι υποστήριζε ότι οι 45 ήταν αντάρτες αυτονομιστές που έπεσαν στο πεδίο των συγκρούσεων, ενώ ο επικεφαλής των διεθνών επιβεβαιωτών, Γουίλιαμ Γουόκερ, έσπευσε να κατηγορήσει ως υπεύθυνες τις σερβικές στρατιωτικές δυνάμεις.

Ο Γουΐλιαμ Γουόκερ ήταν ο άνθρωπος που χρησιμοποίησε την προβοκάτσια του Ράτσακ και έδωσε το πράσινο φως για την εξαπόλυση των ΝΑΤΟικών βομβαρδισμών κατά της ΟΔ Γιουγκοσλαβίας

1999: Ακολουθεί ο τραγέλαφος του δήθεν «ειρηνευτικού διαλόγου» μεταξύ Σέρβων και Κοσσοβάρων Αλβανών στο Ραμπουγέ της Γαλλίας. Το σαμποτάρισμα κάθε ελπίδας για «ειρηνευτική λύση» είναι συνεχές. Μεταξύ άλλων και απ’ τις λυσσαλέες προσπάθειες της τότε υπουργού Εξωτερικών των ΗΠΑ Μαντλίν Ολμπράιτ, που μεταξύ άλλων απαιτεί απ’ τον τότε πρόεδρο της ΟΔ Γιουγκοσλαβίας Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς την… ανάπτυξη των ΝΑΤΟικών στρατευμάτων στο Κοσσυφοπέδιο και στην υπόλοιπη επικράτεια της χώρας! Επειδή, τάχα, το ΝΑΤΟ μπορεί να …εγγυηθεί «ειρήνη και σταθερότητα» στο Κοσσυφοπέδιο και στην ευρύτερη περιοχή των Βαλκανίων.

24 Μάρτη 1999: Για 11 βδομάδες ξεκινά ο βρώμικος πόλεμος ΝΑΤΟ, ΗΠΑ και ΕΕ κατά της ΟΔ Γιουγκοσλαβίας, με πρόσχημα τα «ανθρώπινα δικαιώματα» των Αλβανών στο Κοσσυφοπέδιο. Χιλιάδες άμαχοι (ανεξαρτήτως εθνότητας…) σκοτώνονται και τραυματίζονται απ’ τις «έξυπνες βόμβες» του ΝΑΤΟ. Η στυγνή προπαγάνδα Αμερικανών και Ευρωπαίων στοχεύει, μεταξύ άλλων, και στη δαιμονοποίηση του τότε ηγέτη της ΟΔ Γιουγκοσλαβίας Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς που αντιστέκεται στις ΝΑΤΟικές επιδρομές μέχρι τον Ιούνη της ίδιας χρονιάς. Τότε, με την απόφαση 1244 του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ γίνεται «νομιμοποίηση» της ΝΑΤΟικής επέμβασης στο Κοσσυφοπέδιο, που μετατρέπεται σε ένα ακόμη αδύναμο προτεκτοράτο και ταυτόχρονα σε μεγάλη ΝΑΤΟική βάση… Οι μειονότητες των Σέρβων και των Τσιγγάνων στο Κοσσυφοπέδιο υφίστανται το φονικό ανθρωποκυνηγητό των αυτονομιστών του UCK που μεταλλάσσονται σε «Σώματα Προστασίας Κοσσόβου» και τα στελέχη του «βαφτίζονται» «κυβέρνηση» υπό τις διαταγές, πάντα, του Υπατου Εκπροσώπου του ΟΗΕ…

2000: Η «Σερβική Δημοκρατική Αντιπολίτευση» δημιουργείται στα θερμοκήπια της CIA στη Βουδαπέστη, ώσπου ανατρέπει την κυβέρνηση Μιλόσεβιτς και προχωρά σε «μεταρρυθμίσεις» – σκούπα υπέρ του μεγάλου κεφαλαίου… Ο σερβικός λαός βυθίζεται ακόμη περισσότερο στη φτώχεια, ενώ παράλληλα στη νότια σερβική κοιλάδα του Πρέσεβο ο «Αλβανικός Απελευθερωτικός Στρατός» επιχειρεί να παίξει το ρόλο του UCK στο Κοσσυφοπέδιο.

Οι ιμπεριαλιστές δεν ενθαρρύνουν περαιτέρω τη δράση του. Αλλωστε, σχεδιάζουν τις επεμβάσεις σε Αφγανιστάν και Ιράκ.

2006: Το Φλεβάρη (και όχι το Γενάρη λόγω θανάτου του Κοσσοβάρου «προέδρου» Ιμπραήμ Ρουγκόβα) αρχίζουν στη Βιέννη οι (προαποφασισμένες…) συνομιλίες Αλβανών και Σέρβων, με τελικό στόχο μια «λύση για το καθεστώς» του Κοσσυφοπεδίου. Τα σχέδια των ιμπεριαλιστών για ένα δήθεν «ανεξάρτητο» Κοσσυφοπέδιο προβλέπουν νέες συνοριακές ανακατατάξεις στα Βαλκάνια και νέα δεινά για τους λαούς…

 

Τα γεγονότα αυτά, διαδραματίστηκαν μέσα σε ένα διεθνές πλαίσιο στο οποίο έπαιρνε ακόμα μεγαλύτερη έκταση και βάθος η ιμπεριαλιστική επιθετικότητα.

Επισημαίνουμε, εδώ, ότι ο ιμπεριαλισμός δεν πρέπει να θεωρείται αποκλειστικά ως μια στρατιωτική επιχείρηση και μάλιστα “επιθετική”. Ο ιμπεριαλισμός είναι ο μονοπωλιακός καπιταλισμός, το ανώτατο στάδιο του καπιταλιστικού κοινωνικοοικονομικού σχηματισμού και η επιθετικότητά του εναντίον της εργατικής τάξης και των λαών, περιλαμβάνει όλες τις πτυχές της κοινωνικής ζωής, είναι διαρκής και ενιαία και στο εσωτερικό κάθε χώρας και έξω από αυτήν.

Το “έξω” από την κάθε χώρα επίσης, δεν πρέπει να ταυτίζεται αποκλειστικά με την “μεγάλη δύναμη”.

Πρέπει να το βλέπουμε στο σύνολό του: Πρέπει δηλαδή να βλέπουμε τις σχέσεις της αστικής τάξης κάθε χώρας, και τμημάτων αυτής, με ιμπεριαλιστικούς διακρατικούς οργανισμούς, όπως είναι το ΝΑΤΟ και η ΕΕ ή άλλους.

Φυσικά, η σχέση αυτή δεν είναι “ισότιμη”, ούτε και στον καπιταλισμό μπορεί να είναι. Αυτό, όμως, δεν αναιρεί το γεγονός ότι η πιο “αδύναμη” χώρα συμμετέχοντας σε ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς γίνεται αναπόσπαστο μέρος της ιμπεριαλιστικής επιθετικότητας.

Εκείνο που δεν πρέπει να ξεφεύγει ποτέ από το επίκεντρο της προσοχής μας είναι το γεγονός ότι για την αστική τάξη, η διασύνδεση αυτή αποτελεί στρατηγική επιλογή μεγάλου βάθους την οποία υπηρετούν τα διάφορα κόμματά της και οι κυβερνήσεις της, ακόμα και αν αυτή η τάξη χάνει σε ορισμένες περιπτώσεις “έδαφος”.

Οι αντιθέσεις μεταξύ τμημάτων του κεφαλαίου σε κάθε χώρα και σε κάθε ιμπεριαλιστικό διακρατικό οργανισμό, ακόμα και αν μερικές φορές είναι οξείες, προκειμένου η “χώρα” ή τα τμήματα αυτά να “πλασαριστούν” καλύτερα μέσα στο πλαίσιο αυτό, δεν αναιρούν την ουσία της στρατηγικής επιλογής.

 

Η υλική βάση και οι πραγματικές αιτίες του βρώμικου πολέμου

Η δεκαετία του ’90 χαρακτηρίζεται από την συστηματική προσπάθεια του αμερικάνικου και ευρωενωσιακού ιμπεριαλισμού για διείσδυση και εδραίωση της κυριαρχίας τους στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες της Ανατολικής Ευρώπης και ιδιαίτερα στα Βαλκάνια. Για το σκοπό αυτό χρησιμοποιήθηκαν πολλαπλά μέσα και βέβαια στρατιωτικά μέσα.

Οι ιμπεριαλιστικοί σχεδιασμοί για τα Βαλκάνια περιελάμβαναν στην αρχή τους την δεκαετία του ’90:

α) Την επιβολή και οργάνωση της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης και της κεφαλαιοκρατικής συσσώρευσης σε μια περιοχή με άφθονες πλουτοπαραγωγικές πηγές και δεκάδες εκατομμύρια εργαζομένων και ως φθηνή εργατική δύναμη και ως καταναλωτών.

β) Την δοκιμασία των μορφών ιμπεριαλιστικής διείσδυσης στην περιοχή ως μοντέλου εφαρμογής του νέου δόγματος του ΝΑΤΟ και πρακτικής αποτύπωσης του υπάρχοντος συσχετισμού μεταξύ των μεγάλων δυνάμεων σε παγκόσμιο επίπεδο και

γ) την αποδυνάμωση της Ρωσίας και ως ένα βαθμό της Κίνας αφ’ ενός μεν αφαιρώντας ειδικά από την Ρωσία έναν συμμαχικό της περίγυρο, αφ ετέρου δε εκθέτοντας την αδυναμία αυτών των δυνάμεων να αντιπαραταχθουν αποτελεσματικά στις ΝΑΤΟϊκές επιλογές.

Οι σχεδιασμοί αυτοί στα Βαλκάνια, αποτελούσαν ένα κρίκο των ιμπεριαλιστικών σχεδιασμών στην ευρύτερη περιοχή, που περιελάμβαναν την προώθηση της διάλυσης της Κοινοπολιτείας Ανεξάρτητων Κρατών, δηλαδή του περιφερειακού διακρατικού οργανισμού που απαρτίστηκε από κράτη πρώην ομοσπονδιακές δημοκρατίες της ΕΣΣΔ, τη συγκρότηση ενός συνασπισμού από Γεωργία, Ουκρανία, Ουζμπεκιστάν, Αζερμπαϊτζάν, Μολδαβία, στα τέλη 1997 στο Στρασβούργο, την διοργάνωση το 1994 και το 1997 με Ουκρανία και Καζακστάν αντίστοιχα, κοινών στρατιωτικών γυμνασίων με το ΝΑΤΟ.

Ειδικά για τα Βαλκάνια οι ιμπεριαλιστικοί σχεδιασμοί περιελάμβαναν αλλαγή συνόρων, δημιουργία κρατών-προτεκτοράτων όπως το Κόσοβο και η Βοσνία-Ερζεγοβίνη, και συντήρηση μόνιμης έντασης με διάφορα προσχήματα, τα οποία μπορούν να αξιοποιηθούν, όποτε ο ιμπεριαλισμός κρίνει.

Το “άνοιγμα” της αγοράς των Βαλκανίων στους μονοπωλιακούς ομίλους, το άρπαγμα δηλαδή της λείας των χωρών της χερσονήσου, ο άγριος ενδοιμπεριαλιστικός ανταγωνισμός για το μοίρασμα και το ξαναμοίρασμα της προωθήθηκε μέσω διαφόρων χρηματοικονομικών σχημάτων και πρόσκαιρων λυκοσυμμαχιών, στα οποία πήραν και παίρνουν μέρος όλοι οι ιμπεριαλιστικοί οργανισμοί του πλανήτη. ΟΟΣΑ, Παγκοσμια Τράπεζα, ΔΝΤ, κλπ.

Σε αυτό το πλαίσιο η ελληνική αστική τάξη ήθελε να αναδειχθεί σε βασικό ενδιάμεσο κανάλι προώθησης των σχεδιασμών των ΗΠΑ και της ΕΕ. Σημαντικό ρόλο σε αυτό θα αποτελούσε η δημιουργία ενός ενιαίου βαλκανικού χώρου στον οποίο τα μονοπώλια που δρουν στη χώρα μας, θα παίζουν σημαντικό ρόλο.

20 χρόνια μετά, οι σχεδιασμοί αυτοί προωθούνται και η ελληνική αστική τάξη με την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ έχει αναδειχθεί σε γεωστρατηγικό “μεντεσέ” των ιμπεριαλιστικών σχεδιασμών στα Βαλκάνια και την ευρύτερη περιοχή.

 

Η στάση της ελληνικής αστικής τάξης

Η ελληνική αστική τάξη έχει βάψει τα χέρια της στο αίμα του γιουγκοσλάβικου λαού, καθώς συμμετείχε στην ιμπεριαλιστική επίθεση.

Στις 10 Σεπτεμβρίου 1998, ο “Ριζοσπάστης” αποκάλυψε ότι σε έγγραφα του υπουργείου Εθνικής Αμυνας με τίτλο «Σχεδιασμοί ΝΑΤΟ για το Κόσσοβο» και με ημερομηνία 10 Σεπτεμβρίου1998 αναφέρεται ότι ο σχεδιασμός της επιχείρησης αποφασίστηκε τον Ιούνιο του 1998 στη Σύνοδο του ΝΑΤΟ στις Βρυξέλλες.  Η ελληνική κυβέρνηση, όπως αναφέρεται, συμφώνησε απολύτως με το σχεδιασμό σε όλα τα στάδιά του.

Το 2001, ο Θ. Πάγκαλος, υποδυόμενος το θύμα των Αμερικάνων, είπε ότι τον Φεβρουάριο του 1999, ως υπουργός Εξωτερικών, πραγματοποίησε ένα ταξίδι στην Γιουγκοσλαβία, όπου σύμφωνα με τα λεγόμενά του, απέσπασε από τον Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς μια συμφωνία για την διευθέτηση της κρίσης στο Κοσσυφοπέδιο. Πάντα σύμφωνα με τον Θ. Πάγκαλο, μετέφερε αυτοπροσώπως στην τότε υπουργό Εξωτερικών των ΗΠΑ, Μαντλίν Ολμπράϊτ, τη συμφωνία αυτή και εκείνη του απάντησε ότι “ο Πρόεδρος Κλίντον έχει αποφασίσει τους βομβαρδισμούς, μη συνεχίσεις να ενοχλείς”. (“Ριζοσπάστης”-12 Ιανουαρίου 2001)

Υπενθυμίζουμε ότι την περίοδο εκείνη η Ελλάδα συνταράσσονταν από την υπόθεση Οτσαλάν, όπου  ο Θ. Πάγκαλος σαν «Μεγάλος Τραγουδιστής» πρωταγωνίστησε στην παράδοση του Κούρδου ηγέτη στα χέρια των τουρκικών υπηρεσιών.

Ο πρωθυπουργός Κώστας Σημίτης, στις 24 Μαρτίου 1999, στην Σύνοδο Κορυφής της ΕΕ στο Βερολίνο και ενώ είχαν αρχίσει οι βομβαρδισμοί, δήλωσε ότι “Είχαμε ήδη επισημάνει στον κ. Μιλόσεβιτς, μάλιστα ο κ. Πάγκαλος είχε πραγματοποιήσει και ειδική επίσκεψη γι’ αυτό ότι αν τραβήξει το σχοινί θα οδηγηθεί σε αδιέξοδο”.

Ακομα, ο Θ. Πάγκαλος αποπεμφθείς από την κυβέρνηση δήθεν λόγω “αντιΝΑΤΟϊσμού” δήλωσε σε εκδήλωση του Δικηγορικού Συλλόγου Αθηνών, την 1η Απριλίου 1999, “εύχομαι να μην κυβερνήσει ποτέ αυτή τη χώρα κάποιος που έχει την άποψη πως θα μπορούσε η Ελλάδα να προβάλει βέτο στο ΝΑΤΟ”.

Τον Θ. Πάγκαλο διαδέχτηκε στο υπουργείο Εξωτερικών, ο Γιώργος Παπανδρέου, ο οποίος χρησιμοποίησε τη φράση “το παρελθόν να το παραδώσεις στους ιστορικούς, την Ελλάδα στο μέλλον”, και με αυτή τη φράση σχολίασε ο τότε κυβερνητικός εκπρόσωπος, Δημήτρης Ρέππας την αποκάλυψη Πάγκαλου, εξηγώντας ότι «αυτά που ανέφερε αποτελούν μια ιστορική μαρτυρία, που θα ήταν καλό να μελετηθεί, αλλά αυτό που έχει σημασία είναι η πολιτική μας για το μέλλον».

 

Άλλα ντοκουμέντα για την ενεργό ανάμιξη της ελληνικής κυβέρνησης στον βρώμικο πόλεμο στην Γιουγκοσλαβία

Παρά την άθλια προπαγάνδα της κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ περί “μη συμμετοχής” της Ελλάδας στον βρώμικο πόλεμο στην Γιουγκοσλαβία, τα ντοκουμένα είναι αδιάψευστοι μάρτυρες. (“Ριζοσπάστης”-Κυριακή 14 Ιανουαρίου 2001).

«α) (…) στις 12 Μαΐου 1999, ο Κ. Σημίτης δήλωσε: “Εμείς ήμασταν οι μόνοι και οι πρώτοι που αντιταχτήκαμε στους τυφλούς βομβαρδισμούς και επιμείναμε από την αρχή στην ανάγκη πολιτικής λύσης”!

Την ίδια μέρα στο ανακοινωθέν της (Δυτικοευρωπαϊκης Ένωσης) ΔΕΕ, τονίζεται ότι οι βομβαρδισμοί του ΝΑΤΟ ” είναι αναγκαίοι και επιβεβλημένοι”.

Στους υπογράφοντες, ο υπουργός Εθνικής Αμυνας και ο αναπληρωτής υπουργός Εξωτερικών της Ελλάδας…

β) Η ελληνική κυβέρνηση, σχετικά με τη στάση της όσον αφορά τα “4 στάδια” των επιχειρήσεων του ΝΑΤΟ στη Γιουγκοσλαβία, έλεγε τα εξής: “Ομοφωνία υπάρχει μόνο σε ό,τι αφορά τα δυο πρώτα στάδια του επιχειρησιακού σχεδίου. Για το πέρασμα στο τρίτο στάδιο, δηλαδή, το μαζικό βομβαρδισμό στρατηγικών στόχων σε όλο το έδαφος της Γιουγκοσλαβίας, απαιτείται νέα συζήτηση και νέα ομόφωνη απόφαση”.

Αυτά είπε ο υπουργός αναπληρωτής Εξωτερικών Γιάννος Κρανιδιώτης στις 25 Μαρτίου 1999, μια μέρα, δηλαδή, μετά την έναρξη της ΝΑΤΟικής εισβολής.

Το ΝΑΤΟ επί 78 μέρες βομβάρδιζε στη Γιουγκοσλαβία ό,τι κινείτο και ό,τι δεν κινείτο. Τι να υποθέσουμε λοιπόν; Οτι η Ελλάδα υπέγραψε και τους βομβαρδισμούς των νοσοκομείων, των γεφυρών, της τηλεόρασης, των νεκροταφείων (!) κλπ.; Να υποθέσουμε ότι τα υπέγραψε όλα τα “στάδια” της κτηνωδίας;

Ο Γ. Κρανιδιώτης ήταν σαφής: Χρειάζεται ομοφωνία, έλεγε τότε. Επομένως, αν η κυβέρνηση δεν είχε ομονοήσει και σε αυτό, τότε το πέρασμα στη φάση των διευρυμένων βομβαρδισμών δε θα υπήρχε (…).

γ) Στις 8 Απριλίου 1999 πραγματοποιήθηκε σύνοδος των υπουργών Εξωτερικών της ΕΕ.

Ιδού τι αποφάσισαν τότε οι “εταίροι” με την υπογραφή και της ελληνικής κυβέρνησης:

” Η χρήση σφοδρότερων μέτρων (σ.σ.: κατά της Γιουγκοσλαβίας), συμπεριλαμβανομένης και της στρατιωτικής δράσης, έχει καταστεί τόσο αναγκαία, όσο και εγγυημένη” (!)…

δ) Στις 23 Απριλίου 1999, στη “διακήρυξη για το Κόσσοβο” που εξέδωσαν οι ηγέτες των κρατών – μελών του ΝΑΤΟ, σημειώνεται: “Εντείνουμε τη στρατιωτική δράση του ΝΑΤΟ για να αυξήσουμε την πίεση στο Βελιγράδι. Οι συμμαχικές κυβερνήσεις εφαρμόζουν επιτόπου πρόσθετα μέτρα για να αυξήσουν τους περιορισμούς στο καθεστώς του Βελιγραδίου. Τα μέτρα αυτά περιλαμβάνουν την πιο έντονη εφαρμογή των οικονομικών κυρώσεων και ένα εμπάργκο στα προϊόντα πετρελαίου…”.

Κάτω από τη “διακήρυξη”, η υπογραφή του κ. Σημίτη ξεχωρίζει.

ε) Η κυβέρνηση λέει ότι “δε συμμετείχε” στο έγκλημα. Ομως, με δική της διαταγή, απέπλευσε το αντιτορπιλικό “Θεμιστοκλής” στην Αδριατική, τον Απρίλη του ’99. Το πλοίο… υπό τις διαταγές των “συμμάχων”, συμμετείχε στο ναυτικό αποκλεισμό της Γιουγκοσλαβίας από το ΝΑΤΟικό στόλο.

στ) Πολλούς μήνες μετά τη λήξη των βομβαρδισμών, οι μισθοφόροι του ΝΑΤΟ συνέχιζαν να περνούν από το έδαφος της Βόρειας Ελλάδας, με κατεύθυνση το Κοσσυφοπέδιο.

Η άδεια να γίνει η ελληνική επικράτεια προγεφύρωμα για τη διέλευση του “συμμαχικού” στρατού κατοχής προς τη Γιουγκοσλαβία δεν ανακλήθηκε ποτέ!

ζ) Στα απόρρητα ντοκουμέντα που αποκάλυψε ο «Ριζοσπάστης» (Απρίλης – Μάης ’99), κάτω από τις διαβεβαιώσεις ότι η Θεσσαλονίκη παραχωρείται στο ΝΑΤΟ ως « επιμελητειακή έδρα» και « διοικητήριο» της πολεμικής επιχείρησης υπάρχει η υπογραφή του ΠΑΣΟΚ.

η) Η κυβέρνηση συνυπέγραψε, τέλη Μάη του ’99, την απόφαση του ΝΑΤΟ για την αποστολή 50.000 στρατιωτών εναντίον της Γιουγκοσλαβίας…

θ) Η κυβέρνηση ομολογούσε, δυο μήνες μετά την έναρξη των βομβαρδισμών, ότι στα κατασκοπευτικά αεροσκάφη Awaks, που κατεύθυναν τους ΝΑΤΟικούς πυραύλους εναντίον των αμάχων, συμμετείχαν και ελληνικά πληρώματα (…)».

 

Με λίγα λόγια (“Ριζοσπάστης” 24 Μαρτίου 2009)

Η κυβέρνηση που «δεν συμμετείχε» στο έγκλημα, ήταν η κυβέρνηση που, σύμφωνα με τα συγκεντρωτικά στοιχεία του ΓΕΕΘΑ, από την έναρξη του πολέμου μέχρι τα τέλη Σεπτέμβρη 1999, έδωσε την άδεια να περάσει από τη Θεσσαλονίκη με κατεύθυνση το Κοσσυφοπέδιο η ακόλουθη ΝΑΤΟική δύναμη πυρός: 1.000 αεροσκάφη, 420 πλοία, 510 σιδηροδρομικοί συρμοί, 1.400 φάλαγγες οχημάτων διαφόρων τύπων, 40.000 οχήματα και 60.000 στρατιώτες…

 

Οι άλλες πολιτικές δυνάμεις

Με αφορμή και τις τελευταίες πολιτικές εξελίξεις, έχουμε επισημάνει το εξής: Ότι παρά τις κοκορομαχίες μεταξύ των αστικών πολιτικών δυνάμεων, εντούτοις η σύγκλισή τους σε στρατηγικής σημασίας ζητήματα είναι και βαθιά και εκτεταμένη γι’ αυτό και επιτρέπει με μεγάλη ευκολία πλέον μεταγραφές βουλευτών, μετακινήσεις στελεχών κλπ σε μαζικό επίπεδο. Όλοι τους κινούνται “εντός των τειχών” του κεφαλαίου, της ΕΕ και του ΝΑΤΟ, προωθούν και συνδιαμορφώνουν τους σχεδιασμούς τους.

Στον βρώμικο πόλεμο του 1999 η κυβέρνηση Σημίτη είχε στο πλευρό της και την ΝΔ και τον ΣΥΝασπισμό.

Μην ξεχνάμε ότι η κυβέρνηση της ΝΔ συμμετείχε στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο στο Ιράκ το 1991.

Ακόμα μια φορά τον πλέον βρώμικο ρόλο διαδραμάτισε η σοσιαλδημοκρατία και η “αριστερά”.

Από τους πρώτους που τάχθηκαν ενεργά στο πλευρό της κυβέρνησης των ΗΠΑ και του προέδρου Κλίντον ήταν οι σοσιαλδημοκράτες ηγέτες της Γερμανίας (Γκέρχαρντ Σρέντερ), της Βρετανίας (Τόνι Μπλερ), της Γαλλίας (Λιονέλ Ζοσπέν) και της Ιταλίας (Μάσιμο Ντ’ Αλέμα).

Μερικούς μήνες μετά τη λήξη των βομβαρδισμών, ο τότε υπουργός Αμυνας, κ. Ακης Τσοχατζόπουλος, έστησε ειδική φιέστα στο Ουρόσεβατς που ομολογημένα επλήγη με βόμβες ουρανίου και πλουτωνίου). Αλλά δεν ήταν μόνος του. Είχε στο πλευρό του τη ΝΔ και το ΣΥΝ. Σ’ εκείνη τη φιέστα η Μαρία Δαμανάκη του ΣΥΝ  απευθυνόμενη στους Ελληνες φαντάρους που συμμετείχαν στη ΝΑΤΟική δύναμη κατοχής του Κοσσυφοπεδίου, προέβη στην ακόλουθη δήλωση: «Παρά τις δυσκολίες που αντιμετωπίζετε, μας βγάζετε ασπροπρόσωπους και η Ελλάδα μπορεί να είναι περήφανη για σας»!

Πολιτικοί σχηματισμοί τύπου ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, διάφορα “κινήματα”, ΜΚΟ, “υπερασπιστές των ανθρωπίνων δικαιωμάτων” κλπ, λειτούργησαν ως το καλύτερη πλυντήριο του ιμπεριαλισμού, “καταδικάζοντας” τους βομβαρδισμούς από τη μιά, και υιοθετώντας από την άλλη τα προσχήματα των ιμπεριαλιστών για “εθνοκάθαρση” στο Κοσσυφοπέδιο.

Από τη μια δήθεν εναντιώνοταν στον πόλεμο και, από την άλλη, ζητούσαν «πρωτοβουλίες» από τις ευρωπαϊκές κυβερνήσεις για την… ανασυγκρότηση των Βαλκανίων. Ταυτόχρονα ζητούσαν από την ΕΕ (που συμμετείχε στο έγκλημα) να παραμείνει «ενωμένη» και «ισχυρή πολιτική δύναμη, παράγοντας ειρήνης και ελευθερίας στον κόσμο».

Με την υιοθέτηση του- εξαιρετικά βολικού για τους ιμπεριαλιστές- προσχήματος της «εθνοκάθαρσης» της αλβανικής μειονότητας του Κοσόβου από την κυβέρνηση Μιλόσεβιτς, μια σειρά οπορτουνιστικών Κομμουνιστικών Κομμάτων (όπως το Γαλλικό και το Ιταλικό ΚΚ) έδωσαν άλλοθι στις κυβερνήσεις τους για την συμμετοχή στον πόλεμο.

Με την ίδια λογική, ορισμένοι «διανοούμενοι» της «αριστεράς» – που αργότερα έμελλε να γίνουν πνευματικοί μέντορες του κ.Τσίπρα- τάχθηκαν ανοιχτά υπέρ της ΝΑΤΟϊκής φρικαλεότητας. Όπως ο πολυδιαφημισμένος αμπελοφιλόσοφος Σλάβοϊ Ζίζεκ που σημείωνε το 1999: «…η απάντησή μου στο δίλημμα ‘Να βομβαρδίσουμε ή όχι;’ είναι: δεν βομβαρδίσατε ακόμα ΑΡΚΕΤΑ, και έχετε ΑΡΓΗΣΕΙ να το κάνετε» (Slavoj Zizek, Against the Double Blackmail). Τέσσερα χρόνια αργότερα, το 2003, ο ίδιος αυτός κύριος σε συνέντευξη του συνέχιζε να δικαιολογεί το ΝΑΤΟϊκό σφαγείο της Γιουγκοσλαβίας: «Προς σφοδρή απογοήτευση πολλών αριστεριστών, ακόμα κι εγώ έδειξα κάποια κατανόηση για τον βομβαρδισμό της πρώην Γιουγκοσλαβίας απ’ το ΝΑΤΟ. Λυπάμαι, αλλά ο βομβαρδισμός αυτός σταμάτησε μια φρικτή σύρραξη. Μπορούσες να αντιληφθείς κάποιου είδους ανθρωπιστική προσπάθεια, και η πράξη αυτή είχε κάποιου είδους διεθνή νομιμοποίηση».

Να θυμίσουμε ανάλογα καλέσματα;

 

1/8/2011: Δήλωση της Ρένας Δούρου, υπεύθυνης Ευρωπαϊκής πολιτικής του ΣΥΝ, για την πρόσφατη αιματηρή καταστολή αντιφρονούντων από το καθεστώς της Συρίας, στην πόλη Χάμα

 

 

Σήμερα, πέντε μήνες μετά από το ξεκίνημα της «άνοιξης της Συρίας», οι εξεγερμένοι επιμένουν, παρά το λουτρό αίματος, να στέκονται όρθιοι και να αντιστέκονται διεκδικώντας ό,τι και οι Αιγύπτιοι, οι Τυνήσιοι, οι Λίβυοι: Eλευθερία, δημοκρατία, σεβασμό της αξιοπρέπειάς τους.

Σήμερα, τη στιγμή που ο λαός της Συρίας δίνει ένα αξιοθαύμαστο μάθημα θάρρους και αντίστασης σε ένα βάρβαρο καθεστώς, η διεθνής κοινότητα ουσιαστικά σιωπά, απορροφημένη από τις δυσμενείς οικονομικές εξελίξεις σε ΗΠΑ και Ευρώπη. Η στάση της όμως αυτή λειτουργεί ουσιαστικά ως «πράσινο φως» προς το καθεστώς Άσαντ για να συνεχίσει να πνίγει στο αίμα ακόμη και τις πιο ειρηνικές διαδηλώσεις. ΤΩΡΑ η διεθνής κοινότητα, με επικεφαλής τον ΟΗΕ και την ΕΕ, οφείλει να απομονώσει το αιμοσταγές καθεστώς, στηρίζοντας παράλληλα, πολιτικά και οικονομικά, τις δυνάμεις της αντιπολίτευσης. ΤΩΡΑ είναι πραγματικά η ώρα της έμπρακτης αλληλεγγύης προς το λαό της Συρίας!» (Ολόκληρη η δήλωση στο www.syn.gr – Γραφείο Τύπου του Συνασπισμού της Αριστεράς, των Κινημάτων και της Οικολογίας)

 

Το ΚΚΕ

Από την πρώτη μέρα του χτυπήματος, το ΚΚΕ με δήλωση της ΓΓ της ΚΕ, Αλέκας Παπαρήγα, ξεκαθάρισε τη θέση του, σημειώνοντας ότι μόνος δρόμος είναι η αντίθεση με τον ιμπεριαλισμό και καλούσε το λαό να ξεσηκωθεί.

Σημείωνε: “Η επίθεση στο Κόσσοβο περιέχει δύο νέα στοιχεία. Το πρώτο είναι η ανοιχτή ένοπλη ανάμειξη χωρών της ΕΕ. Οχι ότι η ΕΕ είχε καλές προθέσεις προηγουμένως, αλλά δεν είχε πάρει ανοιχτά ενεργό μέρος όπως τώρα. Το έκανε κι αυτό. Το δεύτερο στοιχείο είναι ο εκβιασμός των ΗΠΑ προς την ελληνική κυβέρνηση: ‘Η συμμορφώνεσαι σε όλα, δηλαδή στέλνεις και στρατό, ή ανακινούμε θέμα στη Θράκη! Αυτό ήταν το νόημα των δηλώσεων Κλίντον και της επίσκεψης του Μπερνς στο Πεντάγωνο.

Είναι ψεύτικη η διάκριση ανάμεσα σε ευρωπαϊστές και Αμερικανούς. Πρόκειται για τη Σκύλλα και τη Χάρυβδη. Τι συμφέρον έχουν οι λαοί, αν το Κόσσοβο περάσει στη γερμανική και όχι στην επιρροή των ΗΠΑ; Ας μην κοροϊδεύουν. Οι ίδιες χώρες που συμμετέχουν στο ΝΑΤΟ είναι και μέλη της ΕΕ. Αμερικανοί και Ευρωπαίοι θέλουν να μοιράσουν τα Βαλκάνια και αδιαφορούν για το πώς θα το πετύχουν”.

Το ΚΚΕ βρέθηκε στο πλευρό του γιουγκοσλάβικου λαού, εκφράζοντας τη διεθνιστική του αλληλεγγύη. Ο Πρόεδρος του Κόμματος Χαρίλαος Φλωράκης πήγε στο Βελιγράδι, στις βομβαρδισμένες γέφυρες. Το ΚΚΕ καταδίκασε αργότερα το ΝΑΤΟικό Δικαστήριο της Χάγης, που καταδίκασε τον ηγέτη της χώρας Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς, παρόλο που είχε βασικές ιδεολογικές διαφορές με αυτόν τον πολιτικό. Εμεινε στο κύριο: Το ιμπεριαλιστικό έγκλημα.

«Στην κατάσταση που έχει δημιουργηθεί, δεν υπάρχει άλλη απάντηση από την ένταση της πάλης ενάντια στη ΝΑΤΟική επέμβαση στα Βαλκάνια. Αν αποτύχουν εδώ οι ιμπεριαλιστές θα είναι μεγάλο το όφελος για τους λαούς. Πάντως σε κάθε περίπτωση αυτοί θα είναι οι ηττημένοι. Μπορεί να κάνουν καταστροφές, μπορεί να βομβαρδίζουν ανελέητα αλλά ο τελικός λογαριασμός θα είναι σε βάρος τους» δήλωσε ο Χαρίλαος Φλωράκης, τον Απρίλη του 1999 στο Βελιγράδι.

Το ΚΚΕ και η ΚΝΕ ρίχτηκαν στη δράση με κάθε τρόπο, κινητοποιώντας φορείς του αντιιμπεριαλιστικού κινήματος, διοργανώνοντας συλλαλητήρια απ’ άκρη σ’ άκρη της χώρας και στήνοντας ανθρώπινα μπλόκα στη Βόρεια Ελλάδα για να εμποδίσουν τη διέλευση στο ΝΑΤΟϊκό κομβόϊ του θανάτου.

 

Η ΕΕΔΥΕ

Στην πρώτη γραμμή της πάλης κατά του ιμπεριαλιστικού εγκλήματος στάθηκε βεβαίως η ΕΕΔΥΕ.

Και η πάλη ήταν πολύμορφη, συντονισμένη και οργανωμένη. Πρώτα-πρώτα μέσα από τις σελίδες του περιοδικού “Δρόμοι της Ειρήνης”.

Και επειδή πολύ θολούρα έχει πέσει, όποιος αναρωτιέται τι είναι “αποκαλυπτική δημοσιογραφία”, εμείς θα του πούμε, το περιοδικό “Δρόμοι της Ειρήνης” είναι αποκαλυπτική δημοσιογραφία. Γιατί αποκαλύπτει τα εγκλήματα του ιμπεριαλισμού κατά των λαών, γιατί αποκαλύπτει πολύ περισσότερο, ότι τα εγκλήματα αυτά είναι σχεδιασμένα και ο σχεδιασμός πάει σε μεγάλο βάθος χρόνου. Γιατί εξηγεί ότι δεν αρκούν οι “φωνές” και οι “προσευχές” για την ειρήνη. Το θέμα της ειρήνης για τους λαούς είναι ταξικό ζήτημα, και δεν είναι αποτέλεσμα των ενεργειών “καλών” ανθρώπων, αλλά ζήτημα πάλης.

Στις 22 Μαρτίου 1999, δύο ημέρες πριν την έναρξη των βομβαρδισμών, η ΕΕΔΥΕ κατήγγειλε την αστυνομική καταστολή κατά αγωνιστών της ειρήνης που διαδήλωναν στο χώρο του Ζαππείου όπου συνεδρίαζαν τα γεράκια του ΝΑΤΟ.

Την πρώτη κιόλας ημέρα των βομβαρδισμών η ΕΕΔΥΕ συνδιοργάνωσε με το Συντονιστικό Σωματείο της Αθήνας μεγάλο αντιπολεμικό αντιϊμπεριαλιστικό συλλαλητήριο στην πλ. Κάνιγγος και πορεία στην αμερικάνικη πρεσβεία. Ανάλογες διαδηλώσεις έγιναν και σε άλλες πόλεις, ενώ πλήθος μαζικών φορέων καταδίκασαν με ψηφίσματά τους την ιμπεριαλιστική επέμβαση.

Στις 25 Μαρτίου 1999 πραγματοποιήθηκε ο πιο περήφανος εορτασμός της επετείου της Επανάστασης του ’21, στην Θεσσαλονίκη και σε όλη την επικράτεια με μεγάλη φιλειρηνική πορεία που κατέληξε στο λιμάνι της πόλης όπου είχαν στρατοπεδεύσει ΝΑΤΟϊκές δυνάμεις.

Στις 26 Μαρτίου η ΕΕΔΥΕ συμμετείχε στη μεγαλειώδη πορεία των πολιτικών νεολαιών στην Αθήνα.

Στις 28 Μαρτίου περικυκλώθηκαν από χιλιάδες αγωνιστές οι βάσεις του ΝΑΤΟ και τα στρατηγεία του στο Άκτιο και στον Τύρναβο.

Στις 30 Μαρτίου με πρωτοβουλία της ΕΕΔΥΕ και της Νεανικής Δράσης για την Ειρήνη, πραγματοποιήθηκε μεγαλειώδης πορεία στην αμερικάνικη πρεσβεία. Εκείνη την πορεία ακολούθησε η “αγρύπνια ειρήνης”, όπως ονομάστηκε απο τις 8 το βράδυ ως τα ξημερώματα.

Στις 4 Απριλίου πραγματοποιήθηκε μεγάλο συλλαλητήριο στο Σύνταγμα, ενώ αντιϊμπεριαλιστική πορεία πραγματοποιήθηκε στις 15 Απριλίου.

Το διήμερο 23-24 Απριλίου, 150 αγωνιστές με επικεφαλής τον ΓΓ της ΕΕΔΥΕ, Θανάση Παφίλη, βρέθηκαν στο Βελιγράδι προκειμένου να συμμετάσχουν στις ανθρώπινες αλυσίδες που δημιουργούσε ο γιουγκοσλάβικος λαός για να προστατέψει πιθανούς στόχους από τους δολοφόνους του ΝΑΤΟ.

Όλο το 21ο Δεκαήμερο Ειρήνης και βεβαίως η Μαραθώνεια Πορεία Ειρήνης στις 9 Μάη 1999 είχε στο επίκεντρό του τα συνθήματα “Να σταματήσει τώρα ο βρώμικος πόλεμος στη Γιουγκοσλαβία”, “Έξω το ΝΑΤΟ από τα Βαλκάνια”, “Κανένας Έλληνας φαντάρος εκτός συνόρων”.

Η ΕΔΥΕΘ διοργάνωσε αποστολή ανθρωπιστικής βοήθειας στον γιουγκοσλάβικο λαό στις 15 Ιουλίου και στις αρχές Αυγούστου η ΕΕΔΥΕ σε συνεργασία με τον Ερυθρό Σταυρό παρέδωσε 5 φορτηγά υλικά στην Γιουγκοσλαβία εφόδια, φάρμακα και τρόφιμα.

Εν τω μεταξύ είχε πραγματοποιηθεί το διήμερο 3-4 Ιουλίου το 13ο Συνέδριο της ΕΕΔΥΕ με μεγάλη επιτυχία, καθώς βγαίναμε πιο ώριμοι και πιο ατσαλωμένοι από αυτό.

Ιδιαίτερα σημαντική στιγμή για την αντιιμπεριαλιστική πάλη του ελληνικού λαού ήταν το φθινόπωρο του 1999 με αφορμή την επίσκεψη του μακελάρη Κλίντον στην Αθήνα. Ήταν τέτοιο το μέγεθος των μαζικών κινητοποιήσεων κατά του βρώμικου πολέμου στην Γιουγκοσλαβία, που ανάγκασαν την αμερικάνικη πρεσβεία να προτείνει την αναβολή της επίσκεψής του για μια εβδομάδα.

Κορυφαία στιγμή των κινητοποιήσεων ήταν το λαϊκό δικαστήριο στις 8 Νοέμβρη στην πλ. Συντάγματος στην οργάνωση του οποίου πρωτοστάτησε η ΕΕΔΥΕ.

Το δικαστήριο με πρόεδρο τον Κώστα Καζάκο, ήταν στην ουσία, μια τεράστια παλλαϊκή συγκέντρωση καταγγελίας και καταδίκης των εγκλημάτων του ιμπεριαλισμού και όλων όσων βάζουν διαχρονικά πλάτη στα εγκλήματά του: από τις κυβερνήσεις ως τους “σταυροφόρους” των “ανθρωπίνων δικαιωμάτων”.

Στις 19 Νοεμβρίου 1999, ημέρα που τελικά ήλθε ο Κλίντον στην Αθήνα, εξελίχθηκε ένα οργανωμένο, προβοκατόρικο και δολοφονικό σχέδιο, κατά των χιλιάδων διαδηλωτών που τους έπνιξαν στα χημικά τα ΜΑΤ, κάτω από την ομπρέλα των οποίων λειτουργούσαν οι προβοκάτορες.

Η αστυνομία συνέλαβε 31 διαδηλωτές, το σαθρό κατηγορητήριο κατά των οποίων κατέρρευσε στο δικαστήριο, ενώ οι 64, σύμφωνα με καταμέτρηση δημοσιογράφου, προβοκάτορες για άλλη μια φορά είχαν εξασφαλισμένη οδό διαφυγής…

 

20 χρόνια μετά

Αξίζει να θυμηθούμε ότι στο ιμπεριαλιστικό μακελειό στα Βαλκάνια, και στους βομβαρδισμούς της Γιουγκοσλαβίας επί 78 μέρες, το 1999, η ελληνική αστική τάξη πήρε μέρος με σημαιοφόρο την κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ και “παραστάτες” όλα τα αστικά κόμματα, δεξιά και “αριστερά”, όλα τα κόμματα δηλαδή του “ευρωμονόδρομου” και του ΝΑΤΟ, με το σύνθημα “Η Ελλάδα πρώτα”. Με ωμό κυνισμό έλεγε δηλαδή στους εργαζόμενους και τον ελληνικό λαό, αφ’ ενός μεν ότι η συμμετοχή στους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς “εξασφαλίζει” την Ελλάδα, αφετέρου δε έλεγε ότι όταν τελειώσουμε το μακελειό, η Ελλάδα θα είναι με τους “νικητές”, δηλαδή με τους ληστές και από τη μοιρασιά της λείας θα βγούμε δήθεν ωφελημένοι “όλοι”, καπιταλιστές και εργάτες.

Ήθελαν τον λαό συνένοχο και συμμέτοχο στο έγκλημα.

20 χρόνια μετά, η αστική τάξη συνεχίζει την παρέλαση με σημαιοφόρο την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, “παραστάτες” όλα τα αστικά κόμματα, έχοντας φροντίσει να συμπεριλάβουν στο τσούρμο και τους ναζί-εγκληματίες της Χρυσής Αυγής και με σύνθημα την “γεωστρατηγική αναβάθμιση της χώρας”.

Το περιεχόμενο της “αναβάθμισης” είναι το ίδιο: Αφορά αποκλειστικά και μόνο τα συμφέροντα της αστικής τάξης, τμημάτων του κεφαλαίου, στο πλαίσιο της εξασφάλισης της κερδοφορίας τους και της ανταγωνιστικότητάς τους έναντι των επίσης ληστών που τους ανταγωνίζονται.

Με “εναρκτήριο λάκτισμα” το έγκλημα του 1999, το αίμα των λαών έχει απλωθεί σε όλη τη σκακιέρα της περιοχής σε έναν άγριο ιμπεριαλιστικό ανταγωνισμό που οξύνεται για το μοίρασμα των αγορών, των πηγών ενέργειας και των δρόμων μεταφοράς ενέργειας και εμπορευμάτων.

Η χώρα έχει μετατραπεί από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ σε απέραντο αμερικανοΝΑΤΟϊκό στρατόπεδο, ενώ ο μέχρι πριν λίγες εβδομάδες συγκυβερνήτης του πρωθυπουργού, Πάνος Καμμένος, δήλωσε ότι αν πρέπει να μπει ένας τίτλος στη 4ετή συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, αυτός είναι ότι “η χώρα στράφηκε στις ΗΠΑ”.

Πιο σαφής δεν μπορούσε να είναι και εξάλλου ακόμα και αν δεν το έλεγε, τα εύσημα και τα παράσημα του Τραμπ, του Πάϊατ, της Μέρκελ και των υπόλοιπων ιμπεριαλιστών αρκούν.

Σημαντικός κρίκος στην προώθηση των σχεδιασμών αυτών αποτέλεσε η συμφωνία Τσίπρα-Ζάεφ η οποία έγινε κατά παραγγελία και υπόδειξη των αμερικανοΝΑΤΟϊκών για να μπει η Βόρεια Μακεδονία στο ΝΑΤΟ και σε μια προοπτική στην ΕΕ. Η συμφωνία έχει μέσα της τα σπέρματα του αλυτρωτισμού και του εθνικισμού και από τις δυο μεριές, γεγονός που ισοδυναμεί με ωρολογιακή βόμβα, διότι αυτά αξιοποιούνται όταν οι ιμπεριαλιστές κρίνουν ότι πρέπει να χρησιμοποιηθούν.

Φυσικά, η “ανακατάταξη” στα Βαλκάνια δεν έχει τελειώσει. Οι “συζητήσεις” Σερβίας-Κοσσόβου για αλλαγή συνόρων, οι αντίστοιχες εξελίξεις στην Βοσνία, η ντε φάκτο κατάργηση συνόρων μεταξύ Αλβανίας και Κοσσόβου, η διαρκής επιθετικότητα της τουρκικής αστικής τάξης και η αμφισβήτηση των κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας μας, τα όσα προαλείφονται για την Κύπρο με τους μεγάλους μονοπωλιακούς ομίλους να έχουν στήσει τρυπάνια που τα συνοδεύουν πολεμικοί στόλοι, η υπογραφή και της Ελλάδας σε όλα τα σχέδια του ΝΑΤΟ, συμπεριλαμβανομένου και του πρώτου πυρηνικού πλήγματος, δείχνουν τι σημαίνει η αστική τάξη στην εξουσία, τι σημαίνει ιμπεριαλιστική “ειρήνη”.

Μιας και μιλάμε απόψε, εδώ στο Κερατσίνι, να επισημάνουμε ότι στον Πειραιά, στο πρώτο λιμάνι της χώρας, συγκρούονται ισχυρά τμήματα του εγχώριου και ξένου κεφαλαίου, μεγάλα επιχειρηματικά συμφέροντα, κυρίως, όμως, εκφράζεται, η γεωπολιτική αντιπαράθεση ανάμεσα στις ΗΠΑ και την Κίνα, άλλες δυνάμεις και συμμάχους αυτών των δύο.

Γιατί η χώρα μας είναι κομμάτι μιας ολόκληρης ευρύτερης περιοχής που ο καβγάς καλά κρατεί ανάμεσα σε ισχυρά ιμπεριαλιστικά κέντρα για το ποιος θα βάλει στο χέρι όχι μόνο τον πλούτο της περιοχής αλλά και τους δρόμους μεταφοράς ενέργειας και εμπορευμάτων.

Και το λιμάνι του Πειραιά ανήκει σ’ αυτούς τους δρόμους μεταφοράς.

Το λιμάνι του Πειραιά προσφέρει αμύθητα κέρδη για τους εφοπλιστές και άλλους μονοπωλιακούς ομίλους, ενώ στην πλειοψηφία των εργαζομένων, το μόνο που έχει να προσφέρει είναι η σκληρή εκμετάλλευση, εργασιακές σχέσεις – λάστιχο, εργατικά «ατυχήματα», ανακύκλωση της ανεργίας, φτώχεια, όπως στα ναυπηγεία, στη Ζώνη του Περάματος, στους ναυτεργάτες.

Αυτή είναι η “γεωστρατηγική αναβάθμιση”…

 

Συναγωνίστριες, συναγωνιστές

20 χρόνια μετά το έγκλημα στη Γιουγκοσλαβία και μπροστά σε όσα προωθούνται το χρέος κάθε φιλειρηνικού ανθρώπου είναι η εναντίωση στη λογική του αστικού εθνικισμού, των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων και η διατράνωση, με κάθε δυνατό τρόπο, της ταξικής αλληλεγγύης και του προλεταριακού διεθνισμού. Μονάχα η ενότητα και δράση της παγκόσμιας εργατικής τάξης μπορεί να βάλει φραγμό στα σχέδια τους, ώστε να γίνει πράξη το σύνθημα: Στον ιμπεριαλισμό καμιά υποταγή, η μόνη υπερδύναμη είναι οι λαοί!

Θα επαναλάβουμε ακόμα μια φορά, ότι τα εγκλήματα αυτά είναι προμελετημένα και αναπόσπαστο τμήμα συνολικότερων σχεδιασμών. Δεν αποκρούονται με “αγανάκτηση”, αλλά με οργανωμένο, συντονισμένο κίνημα, αναπόσπαστο τμήμα του ταξικού εργατικού κινήματος, Στην πάλη μας πρέπει να λαμβάνονται υπόψη όλες οι πλευρές των σχεδιασμών αυτών και πρέπει να τις αντιπαλεύουμε ενιαία.

Με πιο απλά λόγια: Αυτοί που μας κόβουν το ψωμί είναι οι ίδιοι που μας σέρνουν και στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο και μάλιστα θέλουν να αποδεχόμαστε και να μας κόβουν το ψωμί και να πεθαίνουμε στον πόλεμό τους, δολοφονώντας άλλους λαούς που υφίστανται ακριβώς τα ίδια. Και όλα αυτά για τα συμφέροντα των εκμεταλλευτών και των συμμάχων τους και από εδώ και από εκεί.

Μπροστά στις μάχες που έχουμε μπροστά μας, καθημερινές και εκλογικές, πρέπει να θυμόμαστε ότι ο αστικός κρατικός μηχανισμός είναι ενιαίος, από την κυβέρνηση ως την τοπική Διοίκηση, και ότι όλα τα αστικά κόμματα και οι δήθεν ανεξάρτητοι υποψήφιοι πρέπει να κριθούν και να πληρώσουν για την στάση τους απέναντι στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο.

Η αντίσταση στον ιμπεριαλισμό και στο ΝΑΤΟ είναι μονόδρομος. Αυτός είναι ο μονόδρομος των λαών.

Ο αγώνας για το ψωμί και το μέλλον, ο αγώνας για να ανοίξει ο δρόμος για μια άλλη κοινωνία με τους εργαζόμενους στην εξουσία πάει αναπόσπαστα με τον αγώνα για:

–Να κλείσει η βάση της Σούδας και όλες οι ξένες βάσεις στην Ελλάδα.,

–Να επιστρέψουν οι Έλληνες στρατιώτες από αποστολές εκτός συνόρων.

–Να δυναμώσει η πάλη για να αποκρουστούν τα ιμπεριαλιστικά σχέδια για αλλαγές συνόρων και επαναχάραξή τους με των λαών το αίμα.

–Να αποκρουστεί η ενίσχυση των αλυτρωτισμών και του εθνικισμών, ως αποτέλεσμα αυτών των σχεδίων.

–Να ενισχυθεί ο αγώνας ενάντια στην πολιτική της κυβέρνησης και της ΕΕ του εγκλωβισμού χιλιάδων μεταναστών στη χώρα μας.

–Να δυναμώσει η αλληλεγγύη και να αντιμετωπιστούν ο ρατσισμός και η ξενοφοβία.

–Να δυναμώσουν η κοινή πάλη και η αλληλεγγύη των λαών ενάντια στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο και το σύστημα που τον γεννά.

–Να απομονωθεί η Χρυσή Αυγή, αυτά τα τσιράκια του κεφαλαίου που βρωμίζουν τις εργατικές – λαϊκές γειτονιές.

 

Πηγές:

“Δρόμοι της Ειρήνης” τχ 10-18 (Δεκέμβριος 1998-Νοέμβριος 2000)

“Ριζοσπάστης”-10 Σεπτεμβρίου 1998

“Ριζοσπάστης”-22 Απριλίου 1999

“ΚΟΜΕΠ”-4/1999: Βαλκάνια και ελληνική ολιγαρχία

“Ριζοσπάστης”-23 Απριλίου 1999

“Ριζοσπάστης”-14 Ιανουαρίου 2001

“Ριζοσπάστης”-14 Μαρτίου 2006

“Ριζοσπάστης”-22 Μαρτίου 2009

“Ριζοσπάστης”-24 Μαρτίου 2009

“Γιουγκοσλαβία 1999: “Δεν ξεχνώ” – site “Ατέχνως” – 24 Μαρτίου 2017